piove fuori.
piove dentro.

non chiudo la finestra.

i tuoi piedi e
le tue mani

che mi percorrono

dalla fronte
agli alluci.

βρέχει έξω.
βρέχει μέσα.

δεν κλείνω το παράθυρο.

τα πέλματά σου και
τα χέρια σου που

με διατρέχουνε

από το μέτωπο
ως των ποδιών τα δάχτυλα.

il bicchiere è pieno
fino all’orlo – dissi –
e ci sono centinaia di bottiglie
in cantina da bere.
 
è di bottiglie, botti
e cantine che dovrei parlare
– rispose lui –
non di un solo bicchiere.
 
mi voltai indietro, allora.
 
e con un solo sguardo
coprii
tutte le vigne.

είναι γεμάτο το ποτήρι
μέχρι το χείλος – είπα –
κι υπάρχουνε μπουκάλια εκατοντάδες
στην κάβα για να πιεις.

θά 'πρεπε να μιλάω
για μπουκάλια, βαρέλια και κάβες
– απάντησε αυτός –
κι όχι για ένα μοναχά ποτήρι.

γύρισα προς τα πίσω τότε.

και μ' ένα μόνο βλέμμα
σκέπασα
όλα τ' αμπέλια.

diverse sono le forme
di pioggia che conosciamo.

c’è la pioggia principale,
che scende a dirotto
nella sintassi del giorno,
intransitiva e indifferente
agli ombrelli.

c’è poi quella che cade obliqua,
per cui a poco servono le protezioni,
sempre subordinata
e sempre congiuntiva,

una pioggia che non indica
ma suppone.

e c’è quella che bagna le mani
con cui ti accarezzerò.

poi ci sei tu:
pioggia che si ascolta distesi a letto,
l’uno tra le braccia dell’altro:

modo infinito
tempo presente.

είναι διάφορα τα είδη
της βροχής που ξέρουμε.

υπάρχει η κύρια βροχή,
που πέφτει ραγδαία
μέσα στη σύνταξη της μέρας,
αμετάβατη και αδιάφορη
για τις ομπρέλες.

υπάρχει έπειτα εκείνη που πέφτει πλάγια,
για την οποία οι προφυλάξεις δεν πολυχρησιμεύουν,
πάντα δευτερεύουσα
και πάντα υποτακτική,

μια βροχή που δεν ορίζει
αλλά υποθέτει.

κι είναι κι εκείνη που βρέχει τα χέρια μου
που θα σε χαϊδέψουν.

μετά είσαι συ:
βροχή που ακούμε ξαπλωμένοι στο κρεβάτι,
ο ένας μες στην αγκαλιά του άλλου:

τύπος απείρου
χρόνος ενεστώτας.